ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

คู่มือ ประโยค ป.ธ.๓  “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๕  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้ แปลมาจากอรรถกถาธรรมบท ภาษาบาลี  ภาค ๕ ซึ่งเป็นผลงานของพระพุทธโฆสาจารย์ นักปราชญ์ชาวอินเดีย ผู้มีชื่อเสียงกึกก้อง เดินทางไปสิงหล (เกาะลังกา)  เพื่อแปลพระไตรปิฎกและอรรถกถาจากภาษาสิงหลเป็นภาษาบาลี  เมื่อ  พ.ศ.๙๕๖  เป็นสำนวนการแปลอรรถกถา ซึ่งเป็นหลักสูตรวิชาแปลมคธเป็นไทย  ชั้นประโยค ป.ธ.๓  มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ศึกษาเนื้อหาหรือเรื่องราว  จำนวน ๓ วรรค คือ

ปาปวรรค  หมวดว่าด้วยบาป   มุ่งเน้นให้รู้จักบุญและบาป รวมทั้งผลของบุญและบาปว่ามีความแตกต่างกัน ให้พยายามรีบเร่งทำบุญและเว้นบาป   บุญต้องหาบ บาปต้องละ ถ้าทำบุญช้า บาปมักจะเข้ามาแทนที่

ทัณฑวรรค หมวดว่าด้วยอาชญา   มุ่งเน้นเกี่ยวกับการลงทัณฑ์ คือการใช้กำลังทำร้าย  เข่นฆ่าหรือเบียดเบียนผู้อื่น  ให้ได้รับความเดือดร้อน หรือพูดวาจาหยาบคายให้รายป้ายสี  มุ่งหมายให้เห็นว่า  สัตว์ทั้งหลายรักสุข เกลียดทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น  ไม่ควรเบียดเบียนกัน  ผู้ที่เบียดเบียนผู้อื่น  จะได้รับโทษต่างๆ เช่น ได้รับทุกขเวทนาอย่างแรงกล้า  เสื่อมทรัพย์ ถูกทำร้าย มุ่งหมายให้เว้นการลงทัณฑ์ ให้อยู่เหมือนพราหมณ์(ผู้ลอยบาป) สมณะ(ผู้สงบ) ภิกษุ (ผู้ทำลายกิเลส)

ชราวรรค หมวดว่าด้วยชรา  มุ่งเน้นเกี่ยวกับความชรา คือความแก่  ความทรุดโทรม  ซึ่งเป็นเสมือนไฟเผาผลาญชีวิตสรรพสัตว์อยู่เป็นนิตย์  ความแก่ชรานี้ แม้จะเป็นความจริงด้านหนึ่งของชีวิต  แต่ก็ไม่เป็นที่น่าปรารถนาของมนุษย์ไม่ว่าหญิงหรือชาย  หากสอนเรื่องนี้ด้วยวิธีการธรรมดา  อาจไม่เป็นที่พอใจของผู้ฟัง  และไม่เกิดประโยชน์มากนัก  มุ่งหมายให้ใช้วิธีการสอนต่างๆ กัน เช่น  ทรงสอนอุตตราภิกษุณีผู้มีอายุ ๑๒๐ ปีว่า  “ร่างกายนี้แก่หง่อมแล้ว  เป็นที่อาศัยของโรค  แตกทำลายง่าย ร่างกายอันเน่าเปื่อยผุพังนี้ จักแตกสลายทำลายไป  เพราะชีวิตสั้นสุดลงที่ความตาย”  ผลจากพระดำรัสนี้  ทำให้อุตตราภิกษุณี บรรลุเป็นพระโสดาบัน อันธรรมดาว่าแม้ชีวิตจะต้องแก่ชราไป ตามกาลเวลา  ถ้ารู้จักแสวงหาปัญญา และไม่ประมาท  ไม่มัวเมาอยู่ในโลก  ก็เป็นการแก่อย่างมีคุณค่า ไม่แก่เปล่า

คู่มือ ประโยค ป.ธ.๓  “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๕  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้ แปลโดยคณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย  กล่าวถึงเนื้อหาหรือเรื่องราวปาปวรรค  หมวดว่าด้วยบาป  มีจำนวน ๑๒ เรื่อง ๑๖ คาถา  ในวรรคนี้ มุ่งเน้นถึงบาป คำว่า บาป หมายถึงกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต หรืออกุศลจิต พระผู้มีพระภาคตรัสสอนให้เห็นโทษของการทำบาป คือความทุกข์ และให้ละเว้นหลีกเลี่ยงจากบาป ดุจคนรักชีวิตหลีกเลี่ยงยาพิษได้ ให้เห็นอานิสงส์คือความสุขที่เกิดจากการสั่งสมบุญ คือกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต และการให้ทาน การบำเพ็ญวัตรมีอุปัชฌายวัตร เป็นต้น ให้รีบทำบุญเพราะถ้าทำบุญช้า ใจจะยินดีในบาป คนทำบาปย่อมได้รับผลของบาปมิอาจจะหลีกลี้หนีพ้นไปได้ ดุจเดียวกับความตายที่ไม่อาจจะพ้นไปได้ ฉะนั้น กล่าวถึงเนื้อหาหรือเรื่องราวทัณฑวรรค หมวดว่าด้วยอาชญา  มีจำนวน ๑๑ เรื่อง ๑๗ คาถา  ในวรรคนี้ มุ่งเน้นการลงทัณฑ์ คำว่า ลงทัณฑ์ คือ การใช้กำลังทำร้าย เข่นฆ่า หรือเบียดเบียนบุคคลอื่น หรือสัตว์อื่นให้ได้รับความเดือดร้อนโดยการใช้ท่อนไม้ ก้อนดิน และวาจาที่ หยาบคายให้ร้าย ป้ายสี ทรงแสดงว่า ความเดือดร้อน ความทุกข์ ไม่มีใครต้องการ สัตว์ทั้งหลาย ย่อมกลัวความทุกข์ ความเดือดร้อน จะมีก็แต่พระขีณาสพเท่านั้นที่ปราศจากความกลัว เมื่อรู้อย่างนี้ จึงไม่ควรเบียดเบียนสัตว์อื่น และไม่ควรให้ใครเบียดเบียน เพราะผู้เบียดเบียนผู้อื่นย่อมได้รับโทษอย่าง ๑ ใน ๑๐ อย่าง คือมี ทุกขเวทนาอย่างแรงกล้า เป็นต้น นอกจากนี้ยังทรงแสดงให้เข้าถึงความเป็นพราหมณ์ (ผู้ลอยบาป) ความเป็นสมณะ (ผู้ระงับบาป) ความเป็นภิกษุ (ผู้ทำลายกิเลสได้) โดยการป้องกันอกุศลวิตกด้วยความมีหิริและสังเวคธรรม คือ สโหตตัปปญาณ (ญาณที่มีโอตตัปปะ) เพียบพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ มีสติมั่นคง เป็นเหตุให้ถึงความสิ้นไปแห่งวัฏฏทุกข์ และกล่าวถึงเนื้อหาหรือเรื่องราวชราวรรค หมวดว่าด้วยชรา มีจำนวน ๙ เรื่อง ๑๑ คาถา  ในวรรคนี้ มุ่งเน้นความชรา คำว่า ชรา หมายถึงความแก่ ความทรุดโทรม จัดเป็นกองหนึ่งในไฟ ๑๑ กองที่แผดเผาสรรพสัตว์ทั้งหลายอยู่เป็นนิตย์ ไฟ ๑๑ กองนั้น คือ ราคะ โทสะ โมหะ ชาติ ชรา มรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส  พระผู้มีพระภาคทรงแสดงว่า เหตุที่สัตว์ทั้งหลายถูกไฟ ๑๑ กองนี้เผา ก็เพราะถูกความมืดคืออวิชชาปกคลุมไว้ ดังนั้น จึงควรรีบแสวงหาดวงประทีปคือญาณ ไม่ควรประมาทยึดติดในร่างกายนี้ที่เป็นรัง แห่งโรค มีแต่จะเก่าทรุดโทรมแตกสลายไป แต่ธรรมของสัตบุรุษ คือ โลกุตตรธรรม ๙ ประการ หาได้เก่าแก่ทรุดโทรมไปไม่

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

คู่มือ ประโยค ๑-๒  “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๔  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้ แปลมาจากอรรถกถาธรรมบท ภาษาบาลี  ภาค ๔ ซึ่งเป็นผลงานของพระพุทธโฆสาจารย์ นักปราชญ์ชาวอินเดีย ผู้มีชื่อเสียงกึกก้อง เดินทางไปสิงหล (เกาะลังกา)  เพื่อแปลพระไตรปิฎกและอรรถกถาจากภาษาสิงหลเป็นภาษาบาลี  เมื่อ  พ.ศ.๙๕๖  เป็นสำนวนการแปลอรรถกถา ซึ่งเป็นหลักสูตรวิชาแปลมคธเป็นไทย  ชั้นประโยค ๑-๒  มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ศึกษาเนื้อหาหรือเรื่องราว จำนวน ๒  วรรค คือ (๑) ปัณฑิตวรรค หมวดว่าด้วยบัณฑิต  มีจำนวน ๑๑ เรื่อง  ๑๖ คาถา คำว่า บัณฑิต หมายถึงผู้ปฏิบัติตามหลักธรรมคือกุศลกรรมบถ  ๑๐ ประการ โดยสรุปก็คือทำดี พูดี คิดดี  (๒) อรหันตวรรค หมวดว่าด้วยพระอรหันต์ มีจำนวน ๑๐ เรื่อง ๑๔ คาถา  คำว่า อรหันต์  หมายถึงผู้กำจัดข้าศึกคือกิเลสด้วยอริยมรรค  หรือผู้อยู่ห่างไกลจากกิเลส ผู้ควรแก่ปัจจัย ๔ ผู้ไม่มีที่ลับในการทำบาป และ (๓) สหัสสวรรค หมวดว่าด้วยหนึ่งในร้อยในพัน  มีจำนวน ๑๔ เรื่อง ๑๐ คาถา  ในวรรคนี้เน้นลักษณะเปรียบเทียบกันระหว่างสิ่งที่เป็นสาระ การกระทำที่เป็นสาระ  และชีวิตที่มีสาระ จำนวนหนึ่ง  กับสิ่งที่ไร้สาระ  การกระทำที่ไร้สาระ และชีวิตที่ไร้สาระ จำนวน ๑๐๐ หรือ ๑,๐๐๐ เช่น  ในเรื่องพระเถรีชื่อว่ากุณฑลเกสี  พระพุทธองค์ตรัสว่า   ธรรมะบทเดียวที่คนฟังแล้วสงบได้  ดีกว่าคาถาที่ไร้ประโยชน์ทั้ง ๑๐๐ คาถา การชนะตนเพียงคนเดียว ดีกว่าการชนะข้าศึกตั้ง ๑,๐๐๐ คน เป็นต้น

คู่มือ ประโยค ๑-๒  “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๔  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้  แปลโดยคณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย  กล่าวถึงเนื้อหาหรือเรื่องราว จำนวน ๓ วรรค คือ

ปัณฑิตวรรค หมวดว่าด้วยบัณฑิต  มีจำนวน ๑๑ เรื่อง  ๑๖ คาถา คำว่า บัณฑิต หมายถึงผู้ปฏิบัติตามหลักธรรมคือกุศลกรรมบถ  ๑๐ ประการ โดยสรุปก็คือทำดี พูดดี คิดดี  ในวรรคนี้ตรัสถึงคุณลักษณะของบัณฑิตว่า บัณฑิตมีลักษณะคอยชี้โทษเหมือนชี้บอกขุมทรัพย์  บัณฑิตมีลักษณะคอยกล่าวสอนพร่ำสอน  และห้ามจากความชั่ว  เป็นกัลยาณมิตรยินดีในธรรมที่พระอริยะประกาศไว้   มีหน้าที่ฝึกตนดุจคนไขน้ำ  ทำหน้าที่ไขน้ำ เป็นต้น  มีลักษณะมั่นคง ไม่หวั่นไหวเพราะนินทาและสรรเสริญ  ฟังธรรมแล้วย่อมผ่องใส เว้นฉันทราคะในขันธ์ ๕ไม่ยินดีไม่ยินร้าย  เมื่อโลกธรรมมากระทบ ไม่ทำบาปเพราะอ้างความจำเป็น   ย่อมลอยข้ามฝั่งนี้คือสักกายทิฏฐิ ไปถึงฝั่งโน้นคือนิพพานได้

อรหันตวรรค หมวดว่าด้วยพระอรหันต์ มีจำนวน ๑๐ เรื่อง ๑๔ คาถา  คำว่า อรหันต์  หมายถึงผู้กำจัดข้าศึกคือกิเลสด้วยอริยมรรค  หรือผู้อยู่ห่างไกลจากกิเลส ผู้ควรแก่ปัจจัย ๔ ผู้ไม่มีที่ลับในการทำบาป  หมายถึงผู้ปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าจนสามารถกำจัดกิเลสได้หมด ในวรรคนี้มีเนื้อหาเน้นคุณสมบัติของพระอรหันต์คือไม่มีความเร่าร้อนกระวนกระวาย ไม่ติดอาลัย  บรรลุนิพพาน เป็นที่รักของเทวดาและมนุษย์  ไม่หวั่นไหวเพราะอิฏฐารมณ์และอนิฏฐารมณ์ จะอยู่ ณ สถานที่ใด จะเป็นบ้านหรือป่าก็ตาม สถานที่นั้นย่อมเป็นสถานที่น่ารื่นรมย์ เพราะท่านไม่มีแสวงหากามอีกต่อไป

สหัสสวรรค หมวดว่าด้วยหนึ่งในร้อยในพัน  มีจำนวน ๑๔ เรื่อง ๑๐ คาถา  ในวรรคนี้เน้นลักษณะเปรียบเทียบกันระหว่างสิ่งที่เป็นสาระ การกระทำที่เป็นสาระ  และชีวิตที่มีสาระ จำนวนหนึ่ง  กับสิ่งที่ไร้สาระ  การกระทำที่ไร้สาระ และชีวิตที่ไร้สาระ จำนวน ๑๐๐ หรือ ๑,๐๐๐ เช่น  ในเรื่องเพชฌฆาตโจรเคราแดง  และเรื่องพระเถระชื่อว่าพาหิยะ พระพุทธองค์ตรัสว่า คำพูดคือคาถาที่มีประโยชน์  กล่าวคือ คำพูดหรือคาถาที่แสดงเรื่องนิพพาน หรือขันธ์ ๕  เป็นต้น แม้มีเพียงคำเดียวหรือคาถาเดียว  ก็ยังดีกว่าคำพูดหรือคาถาที่ไร้ประโยชน์ตั้ง ๑,๐๐๐ คาถา ในเรื่องพระเถรีชื่อว่ากุณฑลเกสี  พระพุทธองค์ตรัสว่า   ธรรมะบทเดียวที่คนฟังแล้วสงบได้  ดีกว่าคาถาที่ไร้ประโยชน์ทั้ง ๑๐๐ คาถา การชนะตนเพียงคนเดียว  ดีกว่าการชนะข้าศึกตั้ง ๑,๐๐๐ คน เป็นต้น

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

คู่มือ ประโยค ๑-๒  “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๓  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้ แปลมาจากอรรถกถาธรรมบท ภาษาบาลี  ภาค ๓ ซึ่งเป็นผลงานของพระพุทธโฆสาจารย์ นักปราชญ์ชาวอินเดีย ผู้มีชื่อเสียงกึกก้อง เดินทางไปสิงหล (เกาะลังกา)  เพื่อแปลพระไตรปิฎกและอรรถกถาจากภาษาสิงหลเป็นภาษาบาลี  เมื่อ  พ.ศ.๙๕๖  เป็นสำนวนการแปลอรรถกถา ซึ่งเป็นหลักสูตรวิชาแปลมคธเป็นไทย  ชั้นประโยค ๑-๒  มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ศึกษาเนื้อหาหรือเรื่องราว จำนวน ๒  วรรค คือ

ปุปผวรรค หมวดว่าด้วยดอกไม้ มี ๑๒  เรื่อง ๑๖ คาถา ในวรรคนี้เน้นการเปรียบเทียบระหว่างดอกไม้กับธรรรม ระหว่างดอกไม้กับกิเลส  ระหว่างความหลงเพลินเลือกเก็บดอกไม้กับความยินดีกามคุณ ๕

พาลวรรค หมวดว่าด้วยคนพาล มี ๑๕ เรื่อง ๑๖ คาถา คำว่า คนพาล หมายถึงคนโง่ ไม่มีปัญญา ไม่รู้จักประโยชน์ในโลกนี้และประโยชน์ในโลกหน้า ไม่รู้จักพระสัทธรรม จึงต้องเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏอยู่ร่ำไป

คู่มือ ประโยค ๑-๒  “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๓  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้  แปลโดยคณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย  กล่าวถึงเนื้อหาหรือเรื่องราวปุปผวรรค หมวดว่าด้วยดอกไม้ มี ๑๒  เรื่อง ๑๖ คาถา ในวรรคนี้จะประมวลเรื่องราวที่มีเนื้อหาการเปรียบเทียบระหว่างดอกไม้กับธรรรมบ้าง ระหว่างดอกไม้กับกิเลสบ้าง  ระหว่างอาการที่เก็บดอกไม้กับอาการอื่นๆ บ้าง  เช่น เรื่องภิกษุ ๕๐๐ รูป มีเนื้อหาเปรียบเทียบรระหว่างการเลือกเก็บดอกไม้ของนายมาลามารกับการเลือปฏิบัติตามโพธิปักขิยธรรม ๗ ๓๗ ประการของพระเสขะ  ในเรื่องภิกษุผู้เจริญมรีจิกัมมัฏฐาน  มีเนื้อหาเปรียบเทียบระหว่างการตัดดอกไม้กับการตัดวัฏฏะในภูมิ ๓ อันได้แก่กามภูมิ รูปภูมิ และอรูปภูมิ ในเรื่องเจ้าชายวิฑูฑภะและเรื่องนางปติปูชิกา  เปรียบเทียบระหว่างความหลงเพลินเลือกเก็บดอกไม้กับความยินดีกามคุณ ๕  ในเรื่องโกสิยเศรษฐีผู้ตระหนี่  เปรียบเทียบการที่ผึ้งเข้าไปดูดน้ำหวานของดอกไม้ ไม่ทำลายสีและกลิ่นของดอกไม้ กับการที่ภิกษุเข้าไปสู่ตระกูลไม่ทำลายตระกูล เป็นต้น  และกล่าวถึงเนื้อหาหรือเรื่องราวพาลวรรค หมวดว่าด้วยคนพาล มี ๑๕ เรื่อง ๑๖ คาถา คำว่า คนพาล หมายถึงคนโง่ ที่ไม่มีปัญญา ไม่รู้จักประโยชน์ ไม่รู้จักพระสัทธรรม จึงต้องเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏ  เช่น ชายคนใดคนหนึ่ง พระพุทธองค์ตรัสว่า  สังสารวัฏยาวนานสำหรับคนพาล  ผู้ไม่รู้แจ้งสัทธรรม ดุจราตรีหนึ่งยายนานสำหรับคนผู้นอนไม่หลับ และดุจระยะทางโยชน์หนึ่งยาวไกลสำหรับคนผู้เมื่อยล้า ในเรื่องอานันทเศรษฐี  พระพุทธองค์ตรัสว่า  คนพาลย่อมยึดมั่นถือมีนว่าบุตรของเรา ทรัพย์ของเรา ทัจริงตัวตนไม่มี  บุตรและทรัพย์จะมีได้อย่างไร ในเรื่องพระอุทายี  พระพุทธองค์ตรัสว่า  คนพาลแม้อยู่ใกล้บัณฑิตตลอดชีวิต ก็ไม่รู้ธรรมเหมือนทัพพีไม่รู้รสแกง ฉะนั้น เป็นต้น

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

คู่มือ ประโยค ๑-๒  “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๒  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้ แปลมาจากอรรถกถาธรรมบท ภาษาบาลี  ภาค ๒ ซึ่งเป็นผลงานของพระพุทธโฆสาจารย์ นักปราชญ์ชาวอินเดีย ผู้มีชื่อเสียงกึกก้อง เดินทางไปสิงหล (เกาะลังกา)  เพื่อแปลพระไตรปิฎกและอรรถกถาจากภาษาสิงหลเป็นภาษาบาลี  เมื่อ  พ.ศ.๙๕๖  เป็นสำนวนการแปลอรรถกถา ซึ่งเป็นหลักสูตรวิชาแปลมคธเป็นไทย  ชั้นประโยค ๑-๒  มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ศึกษาเนื้อหาหรือเรื่องราว จำนวน ๒  วรรค คือ

อัปปมาทวรรค หมวดว่าด้วยความไม่ประมาท มี ๙  เรื่อง ๑๒ คาถา คำว่า ความไม่ประมาท เป็นชื่อของสติ ผู้ที่ไม่มีความประมาทย่อมประสบผลที่พึงปรารถนาต่างๆ โดยที่สุดให้บรรลุมรรคผลนิพพาน

จิตตวรรค หมวดว่าด้วยการฝึกจิต  มี ๙ เรื่อง ๑๑ คาถา คำว่า จิต หมายถึงธรรมชาติที่คิดและสั่งสมอารมณ์ ซึ่งผู้ที่ฝึกจิตได้ ก็ใช้อริยมรรคข่มจิต ระงับจิตที่ดิ้นรน กวัดแกว่ง รักษาได้ยาก ห้ามได้ยาก ดิ้นรนไปมา เปลี่ยนแปลงง่าย เที่ยวไปไกล ไม่มีรูปร่าง  ไม่มีสี  อาศัยอยู่ในถ้ำนั้นให้เป็นจิตที่เกษม พ้นจากบ่วงมารคืออวิชชา ตัณหาและอุปาทานได้

คู่มือ ประโยค ๑-๒  “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๒  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้  แปลโดยคณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย  กล่าวถึงเนื้อหาหรือเรื่องราวอัปปมาทวรรค หมวดว่าด้วยความไม่ประมาท มี ๙  เรื่อง ๑๒ คาถา ในวรรคนี้จะประมวลกล่าวถึงความไม่ประมาทเป็นทางแห่งความสำเร็จผลที่พึงปรารถนาต่างๆ โดยที่สุดเป็นทางแห่งการบรรลุอมตนิพพาน มารวมไว้ด้วยกัน เช่น เรื่องพระนางสามาวดี ว่าด้วยความไม่ประมาทเป็นเหตุให้บรรลุนิพพานปราศจากกิเลสอย่างสิ้นเชิง  เรื่องนายกุมภโฆสก  ว่าด้วยความไม่ประมาทเป็นเหตุให้ได้รับเกียรติยศ เป็นต้น และกลาวถึงเนื้อหาหรือเรื่องราวจิตตวรรค หมวดว่าด้วยการฝึกจิต  มี ๙ เรื่อง ๑๑ คาถา คำว่า จิต หมายถึงธรรมชาติที่คิดและสั่งสมอารมณ์ ซึ่งมีคุณลักษณะคือ ดิ้นรน กวัดแกว่ง รักษาได้ยาก ห้ามได้ยาก ดิ้นรนไปมา เปลี่ยนแปลงง่าย และยังมีคุณลักษณะอีกคือ เที่ยวไปไกล  เที่ยวไปดวงเดียว  ไม่มีรูปร่าง  อาศัยอยู่ในถ้ำ คำว่า การฝึก  หมายถึงการฝึกด้วยอริยมรรค ๔ คือโสดาปัตติมรรค สกทาคามิมรรค อนาคามิมรรค และอรหัตผล  ซึ่งผู้ที่ฝึกจิตได้ ก็จะใช้อริยมรรคชั้นใดชั้นหนึ่งข่มจิต ระงับจิตที่ดิ้นรน กวัดแกว่ง รักษาได้ยาก ห้ามได้ยาก ดิ้นรนไปมา เปลี่ยนแปลงง่าย ทั้งเที่ยวไปไกล  เที่ยวไปดวงเดียว  ไม่มีรูปร่าง  อาศัยอยู่ในถ้ำนั้น ให้เป็นจิตที่เกษม พ้นจากบ่วงมารคืออวิชชา ตัณหาและอุปาทาน ได้ และในเนื้อหาเล่มนี้ยังมีการตั้งหัวข้อเรื่อง เพื่อให้จดจำได้ง่าย พร้อมมีภาพประกอบ เพื่อความบันเทิงใจ

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

คู่มือ ประโยค ๑-๒ “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๑  แปลโดยพยัญชนะ”  เล่มนี้ แปลมาจากอรรถกถาธรรมบท ภาษาบาลี  ภาค ๑ ซึ่งเป็นผลงานของพระพุทธโฆสาจารย์ นักปราชญ์ชาวอินเดีย ผู้มีชื่อเสียงกึกก้อง เดินทางไปสิงหล (เกาะลังกา)  เพื่อแปลพระไตรปิฎกและอรรถกถาจากภาษาสิงหลเป็นภาษาบาลี  เมื่อ  พ.ศ.๙๕๖  เป็นสำนวนการแปลอรรถกถา ซึ่งเป็นหลักสูตรวิชาแปลมคธเป็นไทย  ชั้นประโยค ๑-๒  มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ศึกษาเนื้อหาหรือเรื่องราว จำนวน ๑  วรรค คือ ยมกวรรค  หมวดว่าด้วยธรรมเป็นคู่กัน  มีจำนวน ๑๔ เรื่อง  ๒๐ คาถา ในวรรคนี้เน้นถึงธรรมที่ตรงกันข้าม ถูกประมวลมาไว้ในหมวดเดียวกัน ธรรมที่ตรงกันข้ามนั้น คือความคิดชั่วกับความคิดดี การจองเวรกับการไม่จองเวร เป็นต้น

คู่มือ ประโยค ๑-๒ “อรรถกถาธรรมบท ภาค ๑  แปลโดยพยัญชนะ”   เล่มนี้ แปลโดยคณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย  กล่าวถึงธรรมที่ตรงกันข้าม  ถูกรวบรวมไว้ในหมวดเดียวกัน ธรรมที่ตรงกันข้าม ได้แก่ความคิดไม่ดี กับความคิดดี  การจองเวรกับการไม่จองเวร  การแตกความสามัคคีกับความสามัคคี  ผู้มีจิตไม่มั่นคงกับผู้มีจิตมั่นคง  ผู้ไม่ควรนุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์กับผู้ควรนุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์  สิ่งที่ไม่มีสาระกับสิ่งที่มีสาระ  จิตที่ไม่ได้รับการอบรมกับจิตที่ได้รับการอบรม  ผู้ทำบาปย่อมเศร้าโศกกับผู้ทำบุญย่อมบันเทิงใจ  ผู้เรียนมากแต่ประมาทย่อมไม่ได้บรรลุมรรคผล กับผู้เรียนน้อยแต่ไม่ประมาทย่อมได้บรรลุมรรคผล  ในเนื้อหาเล่มนี้ยังมีการตั้งหัวข้อเรื่อง เพื่อให้จดจำได้ง่าย พร้อมมีภาพประกอบ เพื่อความบันเทิงใจ

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

หนังสือ “สุขภาพใจ” เล่มนี้ เป็นธรรมโอสถ มุ่งแสดงให้เห็นว่า การพัฒนาจะต้องประกอบด้วย ๓ ส่วนด้วยกัน คือ ส่วนที่ ๑ พัฒนาสมรรถภาพ ส่วนที่ ๒ พัฒนาคุณภาพ และส่วนที่ ๓ พัฒนาสุขภาพ การพัฒนาสมรรถภาพ คุณภาพ และสุขภาพ เป็นส่วนสำคัญในการพัฒนาคน และพัฒนาคนให้เริ่มที่ใจ สมรรถภาพคือทำการให้เป็นคนเก่ง คุณภาพทำให้เป็นคนดี และคนที่เก่งและดีเข้ากับใครๆ ได้ดี มีมนุษยสัมพันธ์ ทำงานดี คนที่มีสุขภาพกายดีจะมีความอดทน มีความแข็งแรง ทนทานและยึดหยุ่น คนที่มีสุขภาพจิตดีจะไม่กระทบกันง่าย จะรู้จักยึดหยุ่น คือปล่อยว่างเมื่อถึงคราวควรปล่อยว่าง หยุดเมื่อสมควรหยุด

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

หนังสือ “พุทธจักรวาลวิทยา” เล่มนี้ผู้เขียนนำเสนอโลกและจักรวาลทางพระพุทธศาสนา ยกหลักฐานอ้างอิงและเหตุผลมาประกอบได้อย่างน่าเชื่อถือ แสดงจุดยืนของพระพุทธศาสนาและมิติของพระพุทธศาสนาเกี่ยวกับจักรวาลวิทยา มีเนื้อหาในเชิงจริยศาสตร์ เชื่อมโยงให้เห็นความเป็น อิทัปปัจจยตา ความอิงอาศัยกันและกันของสรรพสิ่ง เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เมื่อสิ่งนี้ดับ สิ่งนี้จึงดับ อันแสดงให้เห็นว่า สรรพสิ่งตกอยู่ในสภาพไตรลักษณ์ คือไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตน ทั้งยังแสดงให้เห็นอีกว่า ตราบที่มนุษย์ยังไม่สิ้นกิเลส ก็ยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสังสารวัฏตลอดไป พร้อมทั้งแสดงอิทธิพลของจักรวาลวิทยาที่มีต่อสังคมไทย ในแง่มุมต่างๆ ทั้งด้านตำนาน วรรณกรรม และสถาปัตยกรรม

จักรวาลวิทยาเป็นศาสตร์หรือเป็นวิชาแขนงหนึ่งที่พยายามจะแสวงหาความจริงเกี่ยวกับโลกและจักรวาลในมิติต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นจุดเริ่มต้น การดำรงอยู่ และจัดสิ้นสุดของโลกและจักรวาล และจากการแสวงหาความจริงดังกล่าวนั้น ทำให้เกิดกลุ่มนักคิด ๒ กระแสหลัก กล่าวคือ กลุ่มเทวนิยมที่มองว่าโลกและจักรวาลเกิดจากพระเป็นเจ้า และกลุ่มธรรมชาตินิยมที่มองว่า โลกและจักรวาลนั้นเกิดขึ้นเอง ตามธรรมชาติ และวิวัฒนาการมาโดยลำดับโดยตัวของมันเอง

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

หนังสือ “ทศพิธราชธรรม ๑๐ ตัวชี้วัดสำหรับผู้นำองค์กร ” เล่มนี้ เป็นผลงานของพระมหาหรรษา ธมฺมหาโส, รศ.ดร. เกิดขึ้นจากการที่สำนักงานเลขาธิการศาลธรรมนูญได้นิมนต์ให้ไปปาฐกถาพิเศษ เรื่อง “ทศพิธราชธรรม ธรรมะสำหรับผู้นำองค์กร” ในโอกาสที่สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญได้จัดโครงการปาฐกถาพิเศษ เมื่อวันที่ ๒๘ กรกฎาคม ๒๕๕๕ แล้วได้ปรับปรุงเนื้อหาให้มีความสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น จนเป็นที่มาของหนังสือเล่มนี้ ภายในเล่มผู้เขียนนำเสนอหลักธรรม ๑๐ ประการ กล่าวคือ ทาน ศีล ปริจาคะ อาชชวะ มัททวะ ตปะ อักโกธะ อวิหิงสา ขันติ อวิโรธนะ มาตั้งเป็นหัวข้อหลักแล้วอธิบายหลักธรรมของพระราชาอย่างลุ่มลึก สะท้อนหลักธรรมของผู้นำองค์กร เพื่อนำไปสู่การพัฒนาอย่างยืนยืน

เป็นที่ประจักษ์ว่า ผู้นำในศตวรรษที่ ๒๑ กำลังเผชิญหน้ากับความท้าทายในมิติต่าง ๆ ซึ่งการปรับตัวให้สอดรับกับวิกฤติการณ์ที่เกิดขึ้นของผู้นำ ย่อมส่งผลโดยตรงต่อความอยู่รอดขององค์กร จากตัวแปรดังกล่าว จึงทำให้นักคิด และนักปฏิบัติการ ได้พยายามที่จะออกแบบหลักการและเครื่องมือเพื่อนำไปประยุกต์ใช้ในการบริหารจัดการองค์กรให้ประสบความสำเร็จ โดยการสร้างความพึงพอใจแก่ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย และผู้รับบริการทั่วไป อีกทั้งก่อให้เกิดความสุข แก่ผู้บริหารองค์กร ในระดับต่างๆ อีกด้วย “ทศพิธราชธรรม” เป็นหลักการที่ทรงคุณค่าและมีความหมายต่อผู้นำในฐานะเป็นหลักปฏิบัติ ที่พระพุทธเจ้าได้ทรงออกแบบขึ้นมาเพื่อเป็นตัวชี้วัดสำหรับผู้นำองค์กร ในการกำกับและควบคุมอารมณ์ เพื่อป้องกันมิให้ผู้นำประพฤติตนผิดพลาดและบกพร่อง ซึ่งจะก่อให้เกิดผลเชิงลบตามมา เช่น การบิดเบือน และการใช้อำนาจหน้าที่เกินกว่าระเบียบ ข้อบังคับ กฎเกณฑ์ กติกา และกฎหมายที่ได้กำหนดเอาไว้ เพื่อแสวงหาผลประโยชน์ที่มิควรมีควรได้จากหน่วยงานหรือองค์กร ซึ่งจะส่งผลต่อความอยู่รอดองค์กรทั้งในระยะสั้นและระยะยาว

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

หนังสือ “ชีวิตและความตาย ตามทรรศนะของพระพุทธศาสนาและตามทรรศนะของนักปรัชญาอินเดีย” เล่มนี้ผู้เขียนนำเสนอทั้งทรรศนะทางศาสนาและทางปรัชญา ทางศาสนาได้เสนอทรรศนะของพระพุทธศาสนา และทรรศนะทางปรัชญา ได้เสนอทรรศนะของนักปรัชญาอินเดีย นับเป็นเรื่องใกล้ตัวที่ทุกคนควรรู้ไว้ ไม่ควรมองข้ามไป ทั้งนี้เพื่อปฏิบัติตนให้ถูกต้อง ตามหลักมรณัสสติของพระพุทธเจ้า

“เกิด แก่ เจ็บ ตาย” เป็นสิ่งที่แต่ละคนต้องประสบพบเจอตราบเท่าที่ยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสังสารวัฏ ดังนั้น ชีวิตคนเราที่เกิดมา ควรที่จะรู้และเข้าใจชีวิตของตนทั้งก่อนเกิด หลังเกิดขณะมีชีวิต และหลังตาย อันจะช่วยเตือนสติตนเองและดำรงอยู่ด้วยความไม่ประมาท อันจะทำให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างราบรื่นและมีความสุข

ซื้อหนังสือเล่มนี้ (คลิก)

หนังสือ “เอวํ ก็มีด้วยประการฉะนี้” เป็นผลงานที่ผู้เรียบเรียง แต่งขึ้น เพื่อกล่าวถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสังคม เป็นเรื่องอดีตและปัจจุบัน เป็นแนวเรื่องสั้นที่แต่งขึ้นจากความจริงได้อย่างแนบเนียนและเป็นธรรมชาติ จากประสบการณ์ของผู้เรียบเรียง ซึ่งอยู่ในแวดวงร่มเงาพระพุทธศาสนามากว่า ๔๐ ปี แฝงไปด้วยความคติธรรมคำสอน เป็นเสมือนการตรวจทานความจริงของสังคมและชีวิตด้วยงานวรรณกรรมอย่างน่าติดตาม จำนวน ๒๑ เรื่อง มีเรื่อง ร้อยตรีตี๋ใหญ่ เป็นต้น เมื่อได้อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว จะทำให้เกิดความรู้สึกของนักบวช ว่าต่างก็ยังเป็นผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุข ยังมีเลือดเนื้อ ยังมีกิเลส และยังต้องมุ่งหาวิถีทางแห่งการพ้นทุกข์ทั้งจากทางโลกและทางธรรมโดยเปรียบมนุษย์เหมือนบัว ๔ เหล่า สังคมสงฆ์เอง ก็ไม่ต่างจากนั้น